De korte zin wordt langer. Hij moet er komen, want dat is, zoals het hoort, normaal. En zonder normaal, zonder horen gaat het niet, zelfs blind. Onder geen beding, niet mogelijk, nu niet nooit. Maar ze weet niet hoe het werkt. Ze heeft geen zinnen leren maken, spellen evenmin. Spelen. Woorden kreeg ze naar zich toegesmeten, de zin meteen erachteraan. Het stond er, voor ze wist. Voor ze zelf had kunnen bedenken, voor ze zelf bedacht. De zin was nog abstract, maar werd te snel concreet. Ze was het niet, op schrift. Vóór bedenken komt wensenwillen en ontdekken, maar daarvoor was geen tijd. Schrijven moest ze, want halve zinnen kunnen niet bestaan, onder de maan. Halve zinnen blijven malen, halve zinnen moeten af. Zinnen zetten op. Voller dan kan zijn. Voller dan te lezen is. Lezen nooit bedoeld. Voelen, maar alleen fysiek. De inkt die bloedt. Herschrijven zal ze, want ze moet. Ze wacht, tot de zin komt. Zoals het gaat zoals het hoort, normaal. Met ogen dicht. Erbij en zelf bedacht. Gewild.
Alles willen laten
Gaan
Om de eenzaamheid
Van het moment
De leegheid
En de vlucht
De terugkeer
Is het hardst
Van alles
Willen
Laten gaan
Het interesseert
Haar niet
Zo
Veel
Te
Veel
Tekort
Het is een proces.
BeantwoordenVerwijderenAls het kopie van een kopie van een verhaal net zo lang doorgaat tot de inkt op dreigt te raken en het blad langzaam aan leeg en blanco lijkt te raken en de letters vervagen, is het tijd voor een nieuwe toner in de kopíeermachine en een nieuw geschreven verhaal.
Een simpeltje die wel van tomaten houdt, maar ze liever eet. ;-)
Zet weer aan het denken, zoals zoveel van die mooie teksten van jou!
BeantwoordenVerwijderenHerschrijven zal ze, want ze moet. Ze wacht, tot de zin komt, want ze wil zo graag schrijven, zoals het kan. Zoals het gaat zoals het hoort, normaal. Met ogen dicht.
BeantwoordenVerwijderenZoals ik dat voorheen deed maar tegenwoordig niet meer kan.