Maar het was een man
Mijn man
In de keuken
Met zijn rug naar mij
Het hoofd naar beneden
Het leek een schim, een geest
Een staande dood
In de nacht
En in zijn winterjas
Hij bewoog
Draaide zich
En sprak tot mij
Ik viel hem in de armen
Van schrik en boos
En hij zei:
“Ik ben terug,
voorgoed.”
Waarom ging zijn jas niet uit?
De dreiging bleef.
En steeg.
En steeg.
Wat beklemmend dit.
BeantwoordenVerwijderenidd erg beklemmend!
BeantwoordenVerwijderenBeklijvend schrijven.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi geschreven, vooral ook dat het een directe en een diepere betekenis heeft :)
BeantwoordenVerwijderenOnheilspellend tot voorbij de laatste zin...
BeantwoordenVerwijderenZolang de jas aan blijft, is er die onzekerheid.
BeantwoordenVerwijderen