vrijdag 2 mei 2014

Schemerblauw

Ondanks het vroege tijdstip was de schemer de kamer al binnengeslopen. Het moment waarop de dag op weg was naar de nacht. De donkere meubels, van de zware houten wandkast met de familiefoto’s tot de groengebloemde bank (minstens zespersoons) en de robuuste salontafel (waarvoor salon een veel te fragiel woord was) keken zwijgzaam toe. De hangklok tikte hard en aanwezig, opdat wij niet zouden vergeten; de voorbijgegane tijd. De vitrage dimde het beetje buitenlicht dat nog naar binnen probeerde te glippen. De weilanden waar het raam uitzicht op gaf lagen er uitgestrekt bij. Ver weg. Wachtend in stilte. Stille getuigen.

Ver weg in de tijd was het ook dat de bank en de rest van de stoelen in de kamer nog gevuld waren. Met het verstrijken van de tijd waren zij leger en leger geworden. Nee! Minder vaak bezet. De tijd van liefde en geluk, van bedrijvigheid en van opgroeien, van hoop en idealen, maar ook van ziekte en verdriet, van de wanhoop nabij, en van dood en doorgaan.

Van doorgaan achter de deur. De deur die het geluid niet dimde. De deur die niets verhulde, maar waarvan iedereen deed of hij kon sluiten. En misschien, misschien was dat ook maar het beste, want niet iedereen kon zien. Nachtblind. Nachtblind in het schemerblauw. De gezichten op de familiefoto’s lachten je toe. Hoogverraad. Een schijncomplot.

8 opmerkingen:

  1. Ten eerste ik hou van schemering en schaduwen. Dat van die voorbijgegane tijd, daar hou ik niet van. Vergankelijkheid. Het is weg, Je slechts achterlatend met wegstervende herinneringen. Ik heb een foto van mn oma op de kast. Ik ken haar niet eens. Pa en Ma zijn ook al dood. Tsja. Het huis is leeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik lees dan toch enige weemoed naar vroeger terwijl ook toen het niet anders was. Ha, bij ons thuis riepen ze altijd: 'ieder huisje heeft zijn kruisje'. Wat is geweest kun je niet meer wissen. Soms ...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik zag 'm voor me, de kamer. Het gekke was: op de een of andere manier zag ik een soort groene vitrage in dit verhaal. Mooi, weemoedig geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Niet zo gek met die groengebloemde bank en die groene weilanden op de achtergrond. Wordt vanzelf alles lekker groen. De kleur van hoop, dat dan weer wel. ;-)

      Verwijderen