Het schouwspel

Onmiskenbaar sloop ze zijn leven in. Alles met voorbedachten rade. Zonder dat ze het zelf wist. Zo was ze. Ze speelde de onschuld en het liefje en het zielige meisje. En dat was ze. Ze manipuleerde waar ze maar kon. Zoals het haar uitkwam. Zo zou haar leven zijn. Zo zou ze hem tot de hare maken. Daarbij zou ze niets of niemand ontzien. 
Hij trapte erin, natuurlijk. Dat stond al lang vast. Weerstand bieden zou hij niet. Meebuigen was wat hij kon en zo ver zou hij gaan. De rest vergetend. Op het eind zou hij breken en zij daarbij. Ze zou hem lijmen en samen zouden ze plakken. 
Kleverig en slijmerig was haar spel, in alle openbaarheid. De slierten liet ze overal achter en hij ruimde ze niet op. Hij ruimde nooit op. Hij liet ze enkel drogen. Hangen. Drogen tot ze niet meer weg te krassen waren. Totdat iedereen zou zien. Dan zou ze haar zin hebben. Dan zou ze er voor altijd zijn. 
Ze had hem getekend. Met zijn omgeving erbij. En stiekem was hij blij. Want zonder slierten kon hij niet. Hij moest zich kunnen vergrijpen aan de dingen, de dingen die het lot voor hem bepaald hadden, de dingen waar hij niet voor koos. Zodat hij kon verdrinken en verzuipen. 
Zij zou wel verdergaan met leven. Zij dacht alleen aan zelf. Claimde hem van tijd tot tijd, maar had geen idee. Geen idee dat hij alleen maar boog en altijd voor haar loog.

...

Te veel

Ze wist het zéker. Zij ook. Ze hadden elkaar gezien. Ze hadden op dezelfde manier naar elkaar gekeken. Ze botsten bijna tegen elkaar op, dichter dan ze ooit bij elkaar in de buurt hadden willen zijn. Ze keken langer naar elkaar dan onbekenden. Ze keken elkaar recht in de ogen. Peilden. Spiegelden. Ze keken weg en lieten het besef tot diep in hun lichamen doordringen. Ze lazen elkaar, daar op dat moment. Met hun ogen zeiden ze alles wat ze van elkaar wisten. De schaamte. De schrik. Snel. Weg. Ze liepen door, keken achterom. De herkenning. Ze stonden stil en keken nóg een keer om. Was ze het echt? Tegelijk. Temidden van al die mensen. Ja. Zij was het. Zij. De schaarse maar oneindige hoeveelheid informatie die ze over elkaar hadden, kwam overeen met het beeld. 

Ze hadden niets tegen elkaar gezegd en zouden dat ook nooit doen, zeker geen sorry -voor het botsen of het niets-, maar de blik in hun ogen was dezelfde. De schrik omdat zij het ook zag, de vertwijfeling, het oordeel, de afkeer en de verbazing. De woede. Ze volgden elkaar in een razendsnel tempo op. Ze durfden niet nóg een keer achterom te kijken. Ze wisten van elkaars bestaan en daar moest het maar bij blijven, ook nu ze echt was. Toch was het te veel. Al lang te veel. Maar daar kon zij ook niets aan doen. Net als zij. 

Woorden in de realiteit

Hij liet zijn blik over haar lichaam glijden. Ze had hem al gezien. De stem van Anouk klonk door de kroeg. "Jij moet veel aan sport doen," zei hij toen hij door de mensenmassa naar haar toe gekomen was. Het was warm en vol in de kroeg. Anouk leek zich er niet aan te storen. Zij ook niet. "Jij anders ook," zei ze terwijl ze haar blik overdreven over zíjn lichaam liet glijden. Die mannen moesten niet denken dat ze de enige waren die dat konden. Hij moest hard lachen. Ze keek triomfantelijk. "Meestal ontkennen meisjes dat dan," zei hij. "Meisjes denken toch altijd dat ze te dik zijn?" Ze bleef hem aankijken. "Ik niet." Toen draaide ze zich om en danste verder. Hij bleef naar haar staan kijken. Ze danste speciaal voor hem.

Zijn handen brandden door haar kleding bij de kleinste aanraking toen hij even later liet zien dat hij ook kon dansen. Hij duwde plagerig op de spieren van haar buik. Ze voelde elke spier in haar lijf, net als haar hartslag en de beat van de muziek. Zijn adem was warm telkens als hij vlakbij haar oor iets zei om de muziek te overstemmen. Ze verstond hem nauwelijks, maar glimlachte. Het kon haar niet veel schelen wát hij zei, als hij maar dichtbij bleef. Als ze deze warmte maar kon blijven voelen.

Wekenlang dansten ze soms, wisselend in welke kroeg. Hij belde haar dan om te vragen waar ze was. Wekenlang zat ze op de tribune bij het zwembad, als hij trainde. Wekenlang ging ze na de training met hem mee. Ze vond hem prachtig en een echte man. Hij kon dansen, zwemmen, zoenen en beminnen als de beste. "Sssssttt," zei ze als hij weer wou praten en ze hem verstond. Hij mocht het niet verpesten. Hij moest blijven wie hij was.

...

Sadistenspel

Opruimen ga ik, ik gooi alles weg
wat ik ooit dacht nodig te hebben
of waarover ik zelfs niet denken wou
Opruimen ga ik,
onvoorzichtig
ondoordacht en lang

Ruimte moet ik hebben
om te zien wat ik bezit
zonder spullen of gespuis
gesodemieter van je poen
Ruimte krijg ik,
raaskallend rustig,
vol en veel

Dansen ga ik, ik ga dansen
op de houten vloer
tot aan de andere kant
van het behang
Dansen ga ik,
dwangmatig
dwars geboomd en moe

Schreeuwen ga ik,
door te dansen, denken
en te doen,
want zwijgen blijf ik;
impulsief
dat ben ik niet
nog net als toen

Ritme van mijn vlinderslag

Wat net nog was, dat is niet meer
Soms worden ze me te veel;
de slagen van mijn hart
de mensen, de dingen die ze doen
de plekken waar ze zijn en
waarvandaan ze gaan en staan
de gesprekken die ze denken
te voeren, de dingen waar ze
zeggen naar te luisteren
en dan ik
ik lieg

en adem in

ik lig
met mijn armen wijd opzij
met open borstkas
om te vangen
wat er valt
vandaag
in het vizier

en uit
en bonk
weer weg

probeer ik
me te verplaatsen en te zijn
een compromis zonder water bij de wijn
door er te zijn en later pas te landen
de beelden en gedachten die
achter mijn ogen branden
moeten wachten nog
het is nog veel te vroeg
om te vragen
wat er was
de vorige slag

en in

en als ik met mijn ogen knip
dan verwarren de felste kleuren
de donkerste nacht
met mij
en krijg ik rimpels
van de lach

uit

in één adem
overeind ben ik;
de dag
omringd door water
van het golfslagbad

...

Troebele waarheid

Ik denk dat ik geloof
dat ik doodga als ik sterf
van gebrek aan vertrouwen
gebrek aan minder dan genoeg

Ik denk dat ik geloof
dat wachten niet bestaat
het is een woord om te verhullen
wat je doet, zo nu en dan,
omdat het moet en nodig is
en niet altijd wat je wou
minder bestaat niet
het is altijd 'genoeg'
meer dan

Ik denk dat ik niet zonder
kan; de onzekerheid
die mij tot wanhoop drijft
waarachter ik mij verschuil
als ik niet meer weet
wat waarheid is
en wie ik ben

Ik denk dat ik geen plan had
voor de mysterieuze morgen,
als het zicht helder was
en de weg vrij
van wat dan ook
voor wat dan ook
In troebel water schuilen
de mooiste dingen veilig
zoals je mooi bent
als ik je zie
wanneer je niet
aan de oppervlakte bent
maar diep
Dan wacht ik niet
maar ben ik blij
dat ik vertrouw
in mij, mezelf
en altijd jou
eerder sterf ik niet

Typisch therapie

We gingen dus in therapie. Voor onze relatie en shit. We kregen algauw de bevestiging: hij was een echte man, ik een echte vrouw. In ons hele denken, doen en laten. Alle typeringen van mannen waar over hem, de typeringen van vrouwen waar over mij. Zelden zo passend. Ze kon dus lekker vanuit de theoretische boekjes werken met ons. Ik zag haar al in haar handjes wrijven. Makkie. En ze schijnt een goeie te zijn hoor, we hadden het heus wel eerder geprobeerd, maar háár moesten we hebben. Zij was de beste in haar vakgebied. Het viel dus wel mee met die goedheid en deskundigheid, zij was ook niets anders dan een typische therapeut. Daar zaten we dan dus typisch bij elkaar: de Man, de Vrouw en de Therapeut. Typisch schaaltje snoepjes ertussenin, typisch doosje tissues in de aanslag, typisch glaasje water/kopje thee, en boven haar hoofd prijkte dan typisch hét bord, waarop ze lekker schematisch haar typische theorie uiteen kon zetten en ons huiswerk kon noteren. Hilarisch, natuurlijk. Man man, wat een avontuur.

Enige uitzondering op de theorie was, zo merkte zij al gauw, dat wij heel ver gingen om elkaar te begrijpen. Verder dan een typische man of typische vrouw. Typisch gevalletje praktijk beats theorie. We konden oneindig veel begrip voor elkaar opbrengen - en begrepen elkaar dan ook écht. We rekten onze eigen mannelijke of vrouwelijke of menselijke grenzen zo ver op als we konden. Oké, en iets verder, anders zaten we hier niet. Extreem empathisch. Extreem onvoorwaardelijk. De hel. We waren allebei geneigd onszelf totaal te vergeten. Hoe meer we de ander begrepen, hoe minder we onszelf begrepen. We waren onszelf best wel eens kwijtgeraakt, ieder op onze eigen manier echt kwijt. De pest was, we vonden onszelf en elkaar wel weer, we leerden ervan en de ervaring namen we weer mee. Hoe veel ervaringen kan een mens aan?

Therapeut zei het maar ronduit: met alles wat wij meegemaakt hadden en meemaakten? De meeste stellen waren al lang uit elkaar. Er moest wel liefde zijn. Dat zag ze. Ze zag ook vechtlust. Oh ja: en we konden communiceren, iets wat therapeut ook weinig zo ontwikkeld zag als bij ons. Communicatie had ons gered, en humor, van de zwartgalligste zelfspotterige soort. Ik twijfel of zij die zelf wel begreep. En we kenden elkaar. We vertelden niets nieuws aan elkaar, terwijl we daar zaten. Zíj was degene die ons een interessant verhaal vond en die steeds onverwacht nieuws hoorde. Een interessante 'case'. Ze zat op het puntje van haar stoel en ze kon haar nieuwsgierige vragen niet bedwingen, ik zweer het, al probeerde ze het heel kalm te doen met die typische therapeutenarticulatie en die stiltes.
Soms probeerde ze nader tot ons te komen, door wat semi-eigen ervaringen te delen. Dan begon ze: "mijn man en ik..." Of: "wat ik wel eens heb met mijn man..." Dan wíst ik dat ik niet naar hem moest kijken, want we zouden smoren van het lachen. Wij betaalden haar voor óns verhaal, ik hoefde dat van haar niet te weten. Achteraf zei hij dan dat hij daar niet zo'n last van had. Dat hij dat wel een open manier van communiceren vond. Hij legde me dan uit dat zij ook maar een mens was, onder haar therapeutenmantel. Typisch man, om dan achteraf te doen alsof jij het heel zakelijk bekijkt en niet net als mij haar lekker uit wil lachen. Ze wilde gewoon nieuwe dingen van ons horen, ik had haar typische tactiekje wel door. Nieuwe dingen deelde ik wel met hém. Wij hadden elkaar dus niets nieuws te vertellen daar in die kamer. Het was aan háár om ons iets nieuws te vertellen.

Therapeut maakte meestal mee dat stellen elkaar wél nieuws vertelden. Stellen leerden elkaar in de therapiekamer, gestuurd door haar, beter kennen en daardoor werd er meer duidelijk en met die nieuwe inzichten kon ze ze dan verder helpen. (Legde ze ons allemaal uit, hè? Imagine!) De pest was, wij hadden een behoorlijk zelf- en 'anderinzicht'. Krampachtig bleven we gaan en hoop houden, want als we zelf alles al wisten, wat konden we dan nog?
Precies, op dezelfde voet verdergaan, maar dan: accepteren.

...

Zullen we?

Wijn smaakt alleen in een deftig glas, zo groot mogelijk. De glazen 'bekertjes' zijn voor in de kroeg, voor als je een paar slokken achter je kiezen moet hebben om de avond door te komen. Voor de grote slokken zonder smaak. Waar je de beat van de muziek moet voelen in elk deel van je lijf, om los te zijn en vrij. De deftige glazen zijn om te genieten, keurig, bah en fijn. Deftige glazen op de bank en schenk maar bij. Om met een rustig muziekje, heel klassiek, in andere ogen te kijken tot ze twinkelen. Ogen die twinkelen en gesprekken die vloeien, zoals wijn. Zo ben jij. Dat kunnen niet veel mensen: naar je kijken en je zien. Ik zag jou en jij zag mij. Zullen we samen bekertjes achterover slaan? Zullen we doen alsof we beter zijn? Zullen we de foutste kroeg ingaan? Zullen we dansen tot de maan? Zullen we pretenderen dat we muzikanten zijn en dure kleding dragen? Zullen we ze scheuren en ons misdragen? Zul je mij zien en laten zijn zoals ik doe? Zullen we doen alsof we elkaar begrijpen? Zullen we praktische bezwaren en wetten laten zijn voor wat ze zijn? Zullen we elkaar nog zien? Rustig aan het water zitten en knijpen in mijn zij. Praten over nu en over later, maar nooit meer over toen. Water en een kater, ik mis je en een zoen.

...

Klantenservice

De grijze wolk.
Weemoed in de ochtend.
Dromen in de nacht.
Merries.
Zelfs mascara wijkt.
Nooit recht naar beneden.
Zwarte wangen.
Teugels los
Laat hangen.

Aan het loket geen hulp.
Gesloten wereld.
Regel maar online.
Klantenservice contact
Duizend euro
Harder, better, stronger
in de wacht
Confronterend contrast
Omdat wat overloopt
weg is voor de wereld
en dat is al wat is
dat telt.

Ter verificatie adres opgeven
weten waar je woont
en waar je bent en wie
Welk adres? Terug
in tijd en tigstrijd
Voorletter klopt voorlopig
Klink niet helder
hoor mezelf wel
heus wel, echt
neem maar op
Rechtsgeldig zal ik zijn,
slinkse sloerie
met je stomme stem

Prettige dag gewenst
kopstoot knikkebol
ik doe dit ook niet
voor m'n lol