zaterdag 26 oktober 2013

Asfalt met kikkerdril

Ze liep vlug, hobbelend achter haar rollator de straatstenen over. Haar grijze haar, stijf in permanent gestoken, hobbelde ongecontroleerd mee. Ze keek op noch om. Ze moest het onhandige ding op wielen bij zien te houden. Haar dochter had haar verplicht het te gebruiken nadat ze een keer -één keer!- een smak had gemaakt over een loszittende stoeptegel. Sindsdien was ze een gevaar voor zichzelf geworden - natúúrlijk. Haar knokkels zagen wit, zo stevig hield ze de handvatten vast, als de dood dat het peperdure onding er zonder haar vandoor zou gaan en ze inderdáád haar evenwicht zou verliezen. Ze nam grote passen, zo groot als de split in haar grijze rok toestond. Haar schoenen waren plat en glanzend zwart. Haar benen zagen er glad uit, de panty iets te donker. Haar jas was donkerbruin en groot genoeg. Hij slobberde om haar vermagerde schouders. Ze dacht aan haar man. Als hij nog leefde, zou hij haar uitgelachen hebben om hoe ze er nu bij liep. Hij zou om haar gelachen hebben zoals hij lachte om mensen die zogenaamd hun hond uitlieten, terwijl het andersom was. Niet te geloven dat ze dit deed. Woest stapte ze verder. De rollator maakte nog geluid ook, als ze te hard ging. In elkaar gesleuteld door iemand die zelf de marathon nog kon lopen en dus geen idéé had hoe dit was, hoe onterend, hoe vernederend. Ze voelde de blikken op straat wel, mensen die haar met een meelijwekkende blik nastaarden als ze voorbij denderde. Ze keek expres niet meer om zich heen. In één beweging en veel verder dan strikt noodzakelijk, tilde ze de rollator hoge stoepranden op en af. Neerzetten en weer doorlopen. Mensen die haar wilden helpen oversteken, snauwde ze nors toe. Bij de volgende hoek de vijver. Ze zou het ding rechtstreeks het water in sturen. Haar dochter zou geloven dat het een ongeluk was. Korte metten moest ze ermee maken. De betutteling het asfalt in slaan en toedekken met kikkerdril.

5 opmerkingen:

  1. De betutteling het asfalt in slaan en toedekken met kikkerdril. Prachtig einde. Heerlijke vrouw. Ik wou dat mijn moeder nog leefde. Zo zou ik haar dan willen herinneren. Kordaat.
    Dank je voor dit fijne blog.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Steven, dank voor je reactie. Mooi dat je aan je moeder moest denken.

      Verwijderen
  2. Prachtig, ik zie haar lopen. Zo wil ik ook oud worden ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je hebt het zo beeldend geschreven, ik voélde gewoon de frustratie van die vrouw.

    BeantwoordenVerwijderen