woensdag 30 oktober 2013

Volg maar

Ze wiegde zichzelf in het kommetje van haar armen. Haar ellebogen op de tafel, haar hoofd voorover erin, de armen strak langs het gezicht, de handen ineen, eindigend ergens op haar achterhoofd. Het hielp. Het hielp als ze haar armen strakker om haar hoofd trok, afgesloten en één met zichzelf. Ze moest het even voelen en wiegde heen en weer. Terwijl ze dat deed, zag ze zichzelf zitten. Bij ieder ander zou ze zich zorgen gemaakt hebben om de aanblik, maar ze wist dat ze veilig was in haar eigen armen. Ze liet het rustig gebeuren en hoopte dat het nog niet zou stoppen. Ze volgde de stroom in haar hoofd, die voerde tot aan haar hart. De stroom aan woorden en gedachten en gevoelens. De draaikolk. De waterval. De kleine watervalletjes die vanaf de hoogste bergtoppen met de kracht van de natuur naar beneden raasden en dan weer sijpelden. De toppen die de overvloed kwijt moesten en de rust daar onderaan. De beelden drongen zich aan haar op. Ze hield haar hoofdpijn vast en plukte aan haar haar. Haar vingertoppen voelden koud aan en ze stopte ze in haar handen, haar vuisten zo dicht mogelijk op de hoofdhuid. De wereld moest nog even wachten, zwijgen nog. Later, later was het goed. Ze suste zichzelf. Ze zou volgen.

...


4 opmerkingen:

  1. Heftig verhaal, past perfect bij dit machtig mooie nummer van Triggerfinger.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb 'm inmiddels té vaak op 'repeat' gehad. Over een poosje weer, dan vind ik het weer net zo mooi.

      Verwijderen
  2. Ik vond het mooi geschreven. Ja, natuurlijk was het ook een beetje heftig maar omdat ze zo kalm en rustig is, is het ook wel weer okay. Dat komt door de zin 'ze wist dat ze veilig was in haar eigen armen' - dan weet je dat het goed is. Blijft een lekker liedje!

    BeantwoordenVerwijderen